1. In principio Primum Principium, a quo cunctae illuminationes descendunt tanquam a Patre luminum, a quo est omne datum optimum et omne donum perfectum, Patrem scilicet aeternum, inuoco per Filium Eius, Dominum nostrum Iesum Christum, ut intercessione sanctissimae Virginis Mariae, genitricis eiusdem Dei et Domini nostri Iesu Christi, et beati Francisci, ducis et patris nostri, det illuminatos oculos mentis nostrae ad dirigendos pedes nostros in uiam pacis illius, quae exsuperat omnem sensum. quam pacem euangelizauit et dedit Dominus noster Iesus Christus, cuius praedicationis repetitor fuit pater noster Franciscus, in omni sua praedicatione pacem in principio et in fine annuntians, in omni salutatione pacem optans, in omni contemplatione ad ecstaticam pacem suspirans, tanquam ciuis illius Ierusalem, de qua dicit uir ille pacis, qui cum his qui oderunt pacem erat pacificus: rogate quae ad pacem sunt Ierusalem. sciebat enim, quod thronus Salomonis non erat nisi in pace, cum scriptum sit: in pace factus est locus Eius, et habitatio Eius in Sion.

2. Cum igitur exemplo beatissimi patris Francisci hanc pacem anhelo spiritu quaererem, ego peccator, qui loco ipsius patris beatissimi post eius transitum septimus in generali fratrum ministerio per omnia indignus succedo, contigit, ut nutu diuino circa Beati ipsius transitum anno trigesimo tertio ad montem Aluernae tanquam ad locum quietum amore quaerendi pacem spiritus declinarem, ibique existens, dum mente tractarem aliquas mentales ascensiones in Deum, inter alia occurrit illud miraculum, quod in praedicto loco contigit ipsi beato Francisco, de uisione scilicet Seraph alati ad instar Crucifixi in cuius consideratione statim uisum est mihi, quod uisio illa praetenderet ipsius patris suspensionem in contemplando et uiam, per quam peruenitur ad eam.

3. Nam per senas alas illas recte intelligi possunt sex illuminationum suspensiones, quibus anima quasi quibusdam gradibus uel itineribus disponitur, ut transeat ad pacem per ecstaticos excessus sapientiae Christianae, uia autem non est nisi per ardentissimum amorem Crucifixi, qui adeo Paulum ad tertium caelum raptum transformauit in Christum, ut diceret Christo confixus sum cruci; uiuo autem; iam non ego, uiuit uero in me Christus; qui etiam adeo mentem Francisci absorbuit, quod mens in carne patuit, dum sacratissima passionis stigmata in corpore suo ante mortem per biennium deportauit. effigies igitur sex alarum seraphicarum insiniuat sex illuminationes scalares, quae a creaturis incipiunt et perducunt usque ad Deum, ad quem nemo intrat recte nisi per Crucifixum. nam qui non intrat per ostium, sed ascendit aliunde, ille fur est et latro. si quis uero per hoc ostium introierit, ingredietur et egredietur et pascua inueniet. propter quod dicit Ioannes in Apocalypsi: beati qui lauant uestimenta sua in sanguine Agni, ut sit potestas eorum in ligno uitae, et per portas ingrediantur ciuitatem; quasi dicat, quod per contemplationem ingredi non potest Ierusalem supernam, nisi per sanguinem Agni intret tanquam per portam. non enim dispositus est aliquo modo ad contemplationes diuinas, quae ad mentales ducunt excessus, nisi cum Daniele sit uir desideriorum. desideria autem in nobis inflammantur dupliciter, scilicet per clamorem orationis, quae rugire facit a gemitu cordis, et per fulgorem speculationis, qua mens ad radios lucis directissime et intensissime se conuertit.

4. Igitur ad gemitum orationis per Christum crucifixum, per cuius sanguinem purgamur a sordibus uitiorum, primum quidem lectorem inuito, ne forte credat, quod sibi sufficiat lectio sine unctione, speculatio sine deuotione, inuestigatio sine admiratione, circumspectio sine exsultatione, industria sine pietate, scientia sine caritate, intelligentia sine humilitate, studium absque diuina gratia, speculum absque sapientia diuinitus inspirata. ≈ Praeuentis igitus diuina gratia, humilibus et piis, compunctis et deuotis, unctis oleo laetitiae et amatoribus diuinae sapientiae et eius desiderio inflammatis, uacare uolentibus ad Deum magnificandum, admirandum et etiam degustandum, speculationes subiectas propono, insinuans, quod parum aut nihil est speculum exterius propositum, nisi speculum mentis nostrae tersum fuerit et politum. exerce igitur te, homo Dei, prius ad stimulum conscientiae remordentem, antequam oculos eleues ad radios sapientiae in eius speculis relucentes, ne forte ex ipsa radiorum speculatione in grauiorem incidas foueam tenebrarum.

5. Placuit autem distinguere tractatum in septem capitula, praemittendo titulos ad faciliorem intelligentiam dicendorum. rogo igitur, quod magis pensetur intentio scribentis quam opus, magis dictorum sensus quam sermo incultus, magis ueritas quam uenustas, magis exercitatio affectus quam eruditio intellectus. quod ut fiat, non est harum speculationum progressus perfunctorie transcurrendus, sed morosissime ruminandus.

BACK